Το χειμώνα εγώ ζω στα σκοτεινά
Δεν έχω καιρό για παρηγοριά
Μέσα σ’ ένα μπαρ, από τα φτηνά
Είδα δυο παιδιά κι ήταν αγκαλιά

Τα μαύρα μαλλιά κι η μεγάλη αγκαλιά
το χάδι απαλό κι η νύχτα γλυκιά
και όλο το φως που αντέχει η ζωή
κι αυτός σιωπηλός κι αυτή τρυφερή

Ποτέ μου δεν είδα στιγμή πιο καλή
Εδώ θα σταθώ να την ξαναδώ…

Εκείνος ψηλός με μαύρα μαλλιά
Εκείνη γλυκιά με μάτια όλο φως
Κι εγώ στη γωνιά πικρή μοναξιά
Ακόμα πονώ, ακόμα πονώ…

Το χειμώνα εγώ ζω στα σκοτεινά
Δεν έχω καιρό για παρηγοριά
Μέσα σ’ ένα μπαρ, από τα φτηνά
Είδα δυο παιδιά κι ήτανε νεκρά

Τα μαύρα μαλλιά και τα χέρια λευκά
Κι άδεια αγκαλιά σαν μαύρη σπηλιά
Ωραία παιδιά που ‘φυγαν μακριά
Μακριά απ’ τη ζωή να ζήσουν μαζί

Ποτέ μου δεν είδα στιγμή πικρή
Εδώ θα σταθώ να την ξαναδώ…

Κορμιά από πηλό χωρίς την αφή
Ποιος θα αγαπηθεί γυμνός σαν παιδί;
Βαρέθηκα πια να ψάχνω το φως
Μου κάνει κακό ..μου κάνει κακό…

Δεν αντέχω πια έχω κουραστεί
Έχω σταυρωθεί κι έχω αναστηθεί
Δε μου μένει πια παρά να γδυθώ
Να προσευχηθώ και να κοιμηθώ…