Βάζω το γυάλινό μου μάτι,
φοράω το πέτσινό μου αφτί
και σου γελάω μ’ ένα κομμάτι
από μασέλα φυτευτή.

Δεν είμαι πια αυτός που ήμουν,
μ’ έχουνε φτιάξει απ’ την αρχή,
άλλαξα την παλιά ζωή μου
και δε σκουριάζω στη βροχή.

Γι’ αυτό μην κλαις,
τα δάκρυά σου μην ξοδεύεις
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς και με παιδεύεις.

Γιατί δε νιώθω πια κανένα φόβο
για το Δαμόκλειο Σπάθη,
τώρα τις φλέβες μου τις κόβω,
χωρίς κανείς να ενοχληθεί.

Μου `βαλαν χέρι νικελένιο
με αρτηρίες πλαστικές
κι άχρωμα αίμα τιποτένιο
για να μη γίνεται λεκκές.

Γι’ αυτό μην κλαις,
μην κλαις, εγώ δε νιώθω πόνο
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς και σε πληγώνω.

Γιατί έχω μαλλιά εμφυτευμένα
σ’ ένα κρανίο από τεφλόν
κι όνειρα βλέπω αγορασμένα
από ιδρύματα τυφλών.

Έχω αντί μυαλό πλακέτες
κι έχω και γλώσσα fiber glass
και λέω λόγια και κουβέντες,
χωρίς να γίνομαι μπελάς.

Γι’ αυτό μην κλαις,
όλα θα δεις, θα πάνε εντάξει
και μην το λες,
πως μ’ αγαπάς κι ας έχω αλλάξει.

Γιατί έχω για σάρκα ένα κράμα
από αντιμόνιο φτηνό
και δυο ελατήρια και μια λάμα
με κάνουν σαν αληθινό.

Και μπαταρίες στο κορμί μου
των 6 βολτ αλκαλικές,
να εξασφαλίζουν στη δομή μου
κινήσεις ηλεκτρονικές.

Γι’ αυτό μην κλαις,
δεν έχεις λόγους και το ξέρεις
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς και υποφέρεις.

Γιατί έχω ελεγχόμενη βαλβίδα
στον κεντρικό μου αγωγό
και της συνείδησης τη βίδα
δεν την ελέγχω πια εγώ.

Και μόνο στης ψυχής τη μνήμη
ένα κενό έχει σκαφτεί,
μέχρι να βρει η επιστήμη
το ανταλλακτικό γι’ αυτή.

Γι’ αυτό μην κλαις,
κάθε που κλαις μια λάμπα ανάβει
και μη μου λες,
πως μ’ αγαπάς, παθαίνω βλάβη... βλάβη...