Όταν σηκώσω τα μάτια μου
Ακούω φωνές να χαράζουνε
Το δρόμο που ήθελα να κάνω πως ξέχασα.

Ακούω παιδιά να φωνάζουνε
Κάνουν παιχνίδια τα μάτια μου
Και λέω κουβέντες που υπήρξαν μα έχασα.

Ακούω στιγμές να τελειώνουνε
Και παραλίες να αδειάζουνε
Και κρύβω αλήθειες πικρές που μου έμαθα.

Και εσύ μόνη σου μάτια μου
Με τον κόσμο να παίζεις
Σαν μονάχο παιδί που δεν έχει αδέρφια.

Της μελαγχολίας παιδί
Της απελπισίας νεράιδα
Που ποτέ δε μεγάλωσε και δεν είχε κέφια.

Βλέπεις στιγμές να τελειώνουνε
Και παραλίες να αδειάζουνε
Και βλέπεις αλήθειες πικρές στα δυο σου τα χέρια.

Δεν ήρθε καρδιά μου το τέλος μας
Και ας μην βλέπω το τέλμα
Να προσέχεις τα γλυκά τα μάτια σου
Γιατί δεν ξέρω που με βγάζει το ρεύμα.