Ανοιξιάτικη βραδιά,
αρωματισμένη και βαλμένη σε μια γωνιά,
που λέγεται απόφαση.
Μαίνονται οι εποχές,
μαίνονται τα χρόνια,
μαίνονται τα αισθήματα,
ακόμα και οι άνθρωποι…
Θα είμαι πιο δυνατή από τον εαυτό μου,
πιο δυνατή κι από την πραγματικότητα.

Οι ιδέες που γίνανε πέτρες στην ψυχή σου,
θέλω να τεθούν σε κίνηση,
να επιχρυσώσουν τα πεζοδρόμια,
τα οποία θα πάρεις φεύγοντας από μένα
και οι τόποι για τα ίχνη μου πάνω σου,
να εκχωρήσω!

Χαμογέλα αγάπη μου κι εγώ χαμογελώ,
αυτό είναι το μόνο εύκολο, να γελάς!
Δεν κοστίζει, δεν πονάει, γίνεται…
Γελάω, γελάω, γελάω,
το χαμόγελο σχηματίζει τα χείλη μου,
χείλη χωρίς όνειρα,
καμένα χείλη…

Όσο σε ενθαρρύνω και σε συνοδεύω
στα μάτια μου κρύβω το κύμα.
Φεύγεις…
Σε κοιτώ, όπως κάποτε κάπου,
κοιτούσα πως έφευγαν…
Και προσπαθώ να ξεχάσω…
Σ’ αφήνω ψυχή μου περιπλανώμενη!

Σχήματα της αυγής,
που φαίνονται στο μάτι μου
κι εκείνο το κύμα ανήσυχο,
μου θολώνουν το βλέμμα.

Πήγαινε αγάπη μου, πάνε…
Δείξε μου πως αναχωρούν
κι εγώ θα σου δείξω πως αφήνουν,
δείξε μου το υπέροχο χαμόγελό σου
και θα χαμογελάσω κι εγώ!
Πήγαινε αγάπη μου, πάνε!