Πως να στο πω,
τη νύχτα πάντα τη φοβάμαι,
είν’ η σιωπή της,
μια σιωπή που καταπίνει,
όπως η τρέλλα
κι όπως η παραφροσύνη,
που μες στο κλάμα της σε κλείνει,
γι’ αυτό τη νύχτα τη φοβάμαι.

Κι έστω κι αν πω,
σαν ξημερώσει θα γελάμε,
όσο κι αν λέω,
το φως κουράγιο θα μας δει,
πως να στο πω,
κάτι απ’ τη νύχτα
στις καρδιές μας θα `χει μείνει.

Πως να στο πω,
αυτός ο δρόμος με τρομάζει,
είν’ οι στροφές τους
σαν θηλειές από αγχόνη
κι όπως βαδίζω,
κάθε βήμα μου σηκώνει
της μοναξιάς την γκρίζα σκόνη,
γι’ αυτό ο δρόμος με τρομάζει.

Κι έστω κι αν πω,
φτάσαμε τώρα, δεν πειράζει
κι όσο κι αν λέω,
η περιπλάνηση τελειώνει,
πως να στο πω,
κάτι απ’ το δρόμο
τη ζωή μας θα πληγώνει.

Πως να στο πω,
εσένα πάντα σε φοβάμαι,
είν’ η ματιά σου,
ένα φως που σημαδεύει,
ένα φανάρι που κρατάει,
κάποιος που κλέβει,
λάμψη σε ασημένια σκεύη,
γι’ αυτό κι εσένα σε φοβάμαι.

Κι όσο κι αν πω,
είναι γραφτό μας ν’ αγαπάμε,
όσο κι αν λέω,
αυτά κανείς δεν τα παλεύει,
πως να στο πω,
κάτι από σένα,
μια ζωή θα με παιδεύει.

Μια ζωή θα με παιδεύει.