Παραλλαγή Α’, εξ Αρμένων Σητείας.

Γραφές γραφές του πέμπανε του Ουστατσελεπάκη
κι απήτις τσ’ αποδιάβασε, εγέλασε λιγάκι.
– Να ζήσεις μπρέ Μεμέτ αγά, τι γράφει το τεφτέρι;
Παράδες θέλει ο Τορνατζής, ή πούρι σένα θέλει;
– Εμένα μου μηνύσανε να πάω να με δούνε,
κι ωσάν τα μάτια ντως τα δυο περίσσια μ’ αγαπούνε.
Ποχαιρετά τσοι σκλάβες του, φιλεί και την κερά του,
……………………………………………………………
τ’ αρσενικό του το παιδί το φίλησε στην κούνια.
Κι όντεν εκαβαλλίκεψε, ήσπασε το κολάνι,
κακό σημάδι το ’χω ’γω, να δω πού θα με βγάλει.
Και σαν λοιπόν ’ποπέρασε ’ποπέρα στο Κονάκι
μαύρο πουλί ’κελάιδησε πάνω στο μπαϊράκι.
Στα Πιλαλήματα περνά και διπλοπαραγγέρνει
ετότεσας το λόγιασε πως δεν ξαναγιαγέρνει.
Στου ’Ποσελέμη το νερό του πάντηξε ’να γράμμα,
«ας έρθει ο Μεμέτ αγάς και δεν του κάνουν πράμα».
Στου Καρακάση τον οντά ήκαμ’ αργά κονάκι
……………………………………………………………
Να ζης εδά, Μεμέτ αγά, παίξε τη μια μπιστόλα,
κ’ εγώ φυσέκια σου βαστώ να τη γεμίσεις κιόλα.
Να ζης εδά, Μεμέτ αγά, παίξε την και την άλλη,
κ’ εγώ φυσέκια σου βαστώ να τη γεμίσεις πάλι.
Να ζης εδά, Μεμέτ αγά, παίξε την καραμπίνα,
κ’ εγώ φυσέκια σου βαστώ να τη γεμίσεις φίνα.
Κι απήτις και του τα ’δωκε τα άρματά του όλα,
«άιντες εδά, Μεμέτ αγά, στου Τουρνατζή να πάμε,
τα γράμματα ’που σού ’πεμπε να πα’ να δούμε είντά ’ναι.»
Κλιτά κλιτά την έβγαζε του Τουρνατζή τη σκάλα,
και στην απάνω τζη μερά του ’δωκε λιγωμάρα.
–Για το θεό κι αφήστε με να πάρω τρία ζάλα,
κι απόι με σκοτώνετε με τρία δράμια μπάλλα.
–Μα σαν σ’ αφήσομεν εμείς να πάρεις τρία ζάλα,
μήτε σπαθί σε κόβγει μπλιο, μήτ’ η παντέρμη μπάλλα.
Φέρτε του ’να γλυκύ καφέ και γιασεμί τσιμπούκι,
κι ώστε να πιει δυο πιπιλιές ανοίγει το κουλούκι.
Κι όντε τον επερνούσανε στη γαζανή καμάρα,
έτρεχαν τση γαζίνας του τα μάτια κουτσουνάρα.
Κι όντε τον επερνούσανε στο γαζανό καμάρι,
ερώτα η γαζίνα του πού βγάνουν το μεζάρι.
Και σεις κοπελλοπούλες μου, κόψετε τα μαλλιά σας,
κ’ επνίξαν τον Μεμέτ αγάν πού ’τον η ομορφιά σας.
Τ’ αρσενικό του το παιδί βγάλετέ το Μεμέτη,
να μη χαθεί το όνομα απού το βιλαέτι.

ﻱ
Aπό το 1812 ως το 1816, από τους πασάδες Οσμάν (Πνιγάρη) και Ρεσίτ (Κιουταχή), οι οποίοι ήρθαν στην Κρήτη με ειδικές εντολές από τον Σουλτάνο Μαχμούτ για την τιμωρία των αιμοβόρων τυράννων του νησιού. Τα τέλη του 18ου και οι αρχές του 19ου αιώνα ήταν μια δύσκολη εποχή για την Οθωμανική Αυτοκρατορία λόγω του παρεμβατισμού των γενιτσαρικών σωμάτων στην πολιτική, ο οποίος έφτανε μέχρι την εκθρόνιση Σουλτάνων