Λουλούδια όμορφα που δε μυρίζουνε,
κομψά ντυμένοι άνθρωποι χωρίς καρδιές,
χρώματα, φώτα που με ζαλίζουνε,
χιλιάδες μάτια που δε βγάζουνε φωτιές.

Τι γυρεύω εγώ μ’ αυτούς,
τι γυρεύω εγώ σε άδειους ουρανούς,
όπου ρίξω τη ματιά μου, ερημιά,
και δε βρήκα ακόμα απάντηση καμιά.

Πόλεις ερείπια που τις στολίζουνε,
πρόχειρες λύσεις που δεν κλείνουν τις πληγές,
μικρές χαρές κάποιοι ευεργέτες με ποτίζουνε,
και με υποσχέσεις, με μεθούν, απατηλές.

Τι γυρεύω εγώ μ’ αυτούς,
τι γυρεύω εγώ σε άδειους ουρανούς,
όπου ρίξω τη ματιά μου, ερημιά,
και δε βρήκα ακόμα απάντηση καμιά.