Ξέρω μια πόλη μαγεμένη που όταν πέφτει βροχή
μπρος στα μάτια μου κλαίει και γιορτάζει
βγαίνω στο δρόμο να γυρίσω και να πάω σ’ αυτή
κι η καρδιά μου όλο καίει φλόγες βγάζει
όλα τα φώτα της για μένα μόνο να ’ναι ανοιχτά
να χαθώ σε στενά ξεχασμένα
να ξενυχτήσω σε ένα μπαρ μαζί με τ’ άλλα παιδιά
όλα τόσο γνωστά κι όλα ξένα

Θέλω να τρέξω να πάω κατά κει θέλω να τρέξω

Θέλω να με πας εκεί που όλα είναι ωραία
και να `χω πάντοτε παρέα
σου λέω θέλω να με πας
Θεσσαλονίκη με φεγγάρι
όλους τους πόνους μου να’πάρει
να ξημερώσεις στο Βαρδάρη
εκεί για πάντα να με πας

Εκεί ο χρόνος σταματάει όταν ο ήλιος φανεί
κι ο καφές έτσι γρήγορα τελειώνει
και τα κορίτσια είναι ωραία όταν βγαίνουν μαζί
μα καμιά τους δε θέλει να `ναι μόνη

Θέλω να τρέξω να πάω κατά κει θέλω να τρέξω