Μια σου λέξη μου φτάνει όνειρα να κάνω
κι από μένα να θέλω κάτι παραπάνω
Να γελώ, να κλαίω, ξαναζώ
να λέω δεν μπορώ άλλο να κάνω

Σε μια χάρτινη εξέδρα η ζωή μου στήθηκε
και στην πρώτη τρικυμία έπεσε διαλύθηκε
Βγάλε με απ’ το σκοτάδι και το φως σου κέρνα με
Κι από την ανασφάλεια στην αγάπη πέρνα με

Δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου συντρίμμια
κι αναμνήσεις να έχω στο μυαλό αγρίμια
Μέσα μου ν’ αλλάξω τα παλιά
να κάψω να μη ζω πάλι στα ίδια