Διαμέρισμα εφτά
εγώ κι η μοναξιά και θρύψαλα,
σπασμένα τα φιλιά,
κυλιέμαι στα γυαλιά, ματώνομαι,
προτού σ’ εκδικηθώ, σε χάσω και χαθώ
πατάω τα καρφιά που πέταξες,
διαμέρισμα εφτά,
πληγές δεκαεφτά, παράπονα.

Είχες δεν είχες, γι’ αγάπη άλλη
τα `κανες πάλι γυαλιά καρφιά,
είχες δεν είχες, βρήκες μια λύση
που `χει διαλύσει σώμα, καρδιά.

Διαμέρισμα εφτά
εγώ κι η πυρκαγιά κι ερείπια,
ποτά απανωτά,
σκηνές απ’ τα παλιά και κλάματα,
προτού να νικηθώ, να πέσω να καώ
σου σκίζω το μπλου τζιν που ξέχασες,
διαμέρισμα εφτά,
πληγές δεκαεφτά, παράπονα.

Είχες δεν είχες, γι’ αγάπη άλλη
τα `κανες πάλι γυαλιά καρφιά,
είχες δεν είχες, βρήκες μια λύση
που `χει διαλύσει σώμα, καρδιά.