Εδώ ειν’ η γη, π’ ανθίζουνε μυρτιές
στων κιόνων, τις προαιώνιες ρίζες

Στων αγαλμάτων τα συμπλέγματα
καρποφορούν της ιστορίας τα ροζιασμένα πευκόδεντρα

Εδώ ειν’ η γη, π’ ακούγονται φωνές
στων Δαιδάλων τους χιλιοστρόφους αρμούς

Στων μυστηρίων τα άδυτα συνάζονται
Οι μορφές λησμονημένων ηρώων

Εδώ ειν’ η γη που γονατίζουνε
όσοι που τον πρώτο θυσία προσφέραν τον καρπό
στους βωμούς που στην πέτρα σμιλέψαν οι φτωχοί
σαν χαρίζαν τον άγιο του κόπο. Εδώ ειν’ η γη

Εδώ ειν’ η γη, π’ ακούγονται κραυγές
στων δρυμώνων τις χιονισμένες κορφές

Στ’ αστρολουσμένα τους ξέφωτα συνάζονται
οι ψυχές κυνηγημένων ηρώων

Εδώ ειν’ η γη που σταυρώνουνε
τον Προμηθέα στ’ απρόσιτα της άβυσσος βράχια
και του λαού τα υπάρχοντα στρώνουνε
στη μοιρασιά φθονεροί σταυρωτήδες

Κείμενο που απαγγέλλει ο Βασίλης Κολοβός

Εδώ ειν’ η γη που θ’ αναστήσουμε
ότι το μεγάλο κι ωραίο μας κλέψαν οι καιροί
Τη χαμένη ελπίδα του κόσμου
τη γιορτή της Ειρήνης, το δίκιο τ’ ανθρώπου
Εδώ ειν’ η γη, που πάλι θ’ ανταμωθούμε
φιλιωμένοι εχθροί στους αιώνες