Ρίχνεις τα μάτια σου στη γη
λες κι έχεις πάρει διαταγή να μην μιλήσεις
Αν σε ρωτήσω το γιατί
γυρνάς την πλάτη σου αντί να μου εξηγήσεις

Άρχισες να λείπεις ξαφνικά
και τα ερωτηματικά μου σαν μελίσσι
κι ότι πριν φαινόταν φυσικό
τώρα για λόγο βασικό πια θα ισχύσει

Πάγωσε ο χρόνος την αγάπη μας
κάποτε για αστείο το ‘χες πει
το πολύ μαζί σκοτώνει
το φιλί μας το παγώνει
σκότωσε κι εμάς
το πολύ μαζί σκοτώνει

Έκανες την πλήξη σου θυμό
κι έτσι άρχισα να επιθυμώ
παλιές φιλίες
μα όταν σκορπίζουν τα πουλιά
μοιάζει η αγάπη σαν τις άδειες παραλίες

Ήρθε κι η δική μας η στροφή
κάποτε οι άνθρωποι οι σοφοί μας το ‘χαν μάθει
δε θα καθαρίσουμε ποτέ
άμα δε βρούμε το κρυμμένο μας το αγκάθι