Βάζω πολλές πολλές φορές το μυαλό να σκεφτεί
κι αναρωτιέμαι ψάχνω απάντηση να βρω στα γιατί.
Κάνω σενάρια για όλα όσα έχουν συμβεί
κι αρχίζει τότε το μυαλό φυσικά ν’ απορεί.
Τι θα γινόταν αν ποτέ δεν είχα πάει σχολείο,
αν στα γράμματα είχα πει από νωρίς το αντίο,
θα ήταν θλιβερό για να μην πω αστείο.
Πώς θα ‘μοιαζα αν ποτέ δεν είχα ανοίξει βιβλίο,
αν ποτέ δεν είχα ακούσει ραπ στο ραδιόφωνο,
αν ποτέ δεν είχα πιάσει ούτε μικρόφωνο,
αν δεν ψώνιζα δίσκους, αν δεν είχα το θράσος,
αν έβλεπα το δέντρο μα ποτέ μου το δάσος.
Άραγε πώς θα ‘ταν να γεννιόμουν με φράγκα
θα με φώναζαν φλώρο ή ακόμα πιο μάγκα;
Αν δεν ήμουν ο Νίβο και με λέγαν αλλιώς,
αν δεν ήμουν της Δέσποινας και του Κώστα ο γιος.

Αν ήμουν κάποιος άλλος, αν ήμουν πιο μεγάλος
τι θα ‘μουνα; Πες μου, τι θα ‘μουνα;
Αν είχα αμάξια, δόξα, γυναίκες, λεφτά.
Αν ήμουν κάποιος άλλος, αν ήμουν Άγγλος, Γάλλος
τι θα ‘μουνα; Πες μου τι θα ‘μουνα;
Τι θα ‘μουνα εγώ να ‘χα κάνει όλα αυτά.
Τι θα μουνα; Πες μου τι θα ‘μουνα;

Αναρωτιέμαι κι άλλα τόσα, αν δεν έβγαζα γλώσσα,
αν έβλεπα τα πάντα από άλλη συνιστώσα,
θα είχα άλλα κριτήρια, δεν ψάχνω πειστήρια,
θα ψήφιζα όπως όλοι σαν να ‘μουν σε επήρεια.
Ίσως να μην ψήφιζα γιατί δε θα με ένοιαζε
προκαθορισμένο το μέλλον μου θα έμοιαζε.
Πώς θα ‘τανε ο κόσμος χωρίς καθόλου κόμματα
και οι πολιτικοί χωρίς φρου φρου κι αρώματα.
Πώς θα ‘ταν να μην είχε γίνει η χούντα ποτέ,
να μπορούσαμε να πούμε «δεν πωλείται ο ΟΤΕ»,
να γλιτώσει η Ιθάκη από τόσους μνηστήρες
και το ΙΚΑ επιτέλους απ’ τους προικοθήρες.
Ποια θα ήταν η Ελλάδα χωρίς το ΕΑΜ;
Θα μιλούσαν όλοι σήμερα με κάποιο αξάν (accent);
Σταματάν και πάλι άλλες τόσες οι σκέψεις
κι είναι τόσες πολλές που δεν ξέρω αν θ’ αντέξεις.

Αν ήμουν κάποιος άλλος, αν ήμουν πιο μεγάλος
τι θα ‘μουνα; Πες μου, τι θα ‘μουνα;
Αν είχα αμάξια, δόξα, γυναίκες, λεφτά.
Αν ήμουν κάποιος άλλος, αν ήμουν Άγγλος, Γάλλος
τι θα ‘μουνα; Πες μου τι θα ‘μουνα;
Τι θα ‘μουνα εγώ να ‘χα κάνει όλα αυτά.
Τι θα μουνα; Πες μου τι θα ‘μουνα;

Αναρωτιέμαι όταν στον καθρέφτη κοιτιέμαι
αν φταίμε που ζούμε και ό,τι λέμε
που τη μια γελάμε, την άλλη κλαίμε,
από μια κλωστή κρατιέμαι, αναρωτιέμαι.
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν στρογγυλή δεν ήταν η γη,
αν ο Κολόμβος δεν έβρισκε την Αμερική,
αν οι σκλάβοι δεν ερχόντουσαν από την Αφρική,
αν τα ζωα είχαν φωνή, αν ο Θεός ζούσε στη γη.
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν δεν υπήρχαν λεφτά,
τηλεόραση, ναρκωτικά, αμάξια, κινητά.
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν δεν υπήρχε AIDS και καρκίνος,
αν δεν έβαζε φωτιά στη χώρα του κάθε κρετίνος,
αν δεν υπήρχαν όπλα, πόλεμοι και κόλπα,
τεχνητά φώτα, αν δεν έβαζα κα**τα.
Αναρωτιέμαι αν δεν υπήρχε ο 2pac και ο Notorious,
αν δεν υπήρχε ο Νίβο με τους Minus τους εγχώριους.
Αναρωτιέμαι πώς θα ‘ταν αν δεν υπήρχε φθόνος,
αν δεν υπήρχε πόνος και περαστικός ο χρόνος.
Μόνος αναρωτιέμαι πώς θα ήταν, μα τι να λέμε;
Έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα ‘ναι και τα λέμε.

Αν ήμουν κάποιος άλλος, αν ήμουν πιο μεγάλος
τι θα ‘μουνα; Πες μου, τι θα ‘μουνα;
Αν είχα αμάξια, δόξα, γυναίκες, λεφτά.
Αν ήμουν κάποιος άλλος, αν ήμουν Άγγλος, Γάλλος
τι θα ‘μουνα; Πες μου τι θα ‘μουνα;
Τι θα ‘μουνα εγώ να ‘χα κάνει όλα αυτά.