Κι αν όλα τ’ άλλαζα δε θ’ άλλαζα τη διαδρομή
κι αν όλα τα ’χανα πάλι απ’ την αρχή
παλάτια θα ’χτιζα κι ας χάνονταν σε μια στιγμή
τραγούδια θα ’κρυβα μέσα στη βροχή
Κι αν όλα ήσουν εσύ...
Κι αν λίγο πίστευες μπορεί οι φόβοι του πρίγκηπα
να ’ταν αφορμή για όνειρα γλυκά και παραμύθια αληθινά
γλυκιά μου ζωγραφιά.

Άραγε μπορεί κάθε μας στιγμή να μας αγκαλιάζει αιώνια
άραγε γιατί μια γλυκιά στιγμή να μη κρατάει χίλια χρόνια.

Ξεχνάς, γελάς, ποιος σου ’μαθε έτσι ν’ αγαπάς
μεθάς και την αλήθεια μας τολμάς κερνάς
μεσ’ στο σκοτάδι ξεγλιστράς κι εμάς
μέσα στο γκρίζο μας πετάς, πού πας
ποια ξένα μάτια θα φιλάς χρωστάς
ένα εμείς μη το ξεχνάς
ένα εμείς μη το ξεχνάς.

Κι αν όλα ήταν εκεί χαθήκαμε
μα στη στροφή πάλι βρεθήκαμε σαν προσευχή
σαν κύμα που η στεριά πάντα προσμένει κι είναι εκεί
σαν ψέμα που ήξερες μόνο εσύ.

Άραγε μπορεί κάθε μας στιγμή να μας αγκαλιάζει αιώνια
άραγε μπορεί μια γλυκιά στιγμή να μη κρατάει χίλια χρόνια

Ξεχνάς, γελάς, ποιος σου ’μαθε έτσι ν’ αγαπάς
μεθάς και την αλήθεια μας τολμάς, κερνάς
μεσ’ στο σκοτάδι ξεγλιστράς κι εμάς
μέσα στο γκρίζο μας πετάς, πού πας
ποια ξένα μάτια θα φιλάς χρωστάς
ένα εμείς μη το ξεχνάς
ένα εμείς μη το ξεχνάς.