Τώρα που πέρασε ένας χρόνος σε πεθύμησα πολύ
πόσο μου λείπει το γλυκό σου το φιλί
Ζεστούς νοτιάδες θ’ αρματώσω σε πανί μεταξωτό
και στην άκρη αυτού του κόσμου θα ριχτώ
για να σε βρω

Τρένα αεροπλάνα και βαπόρια σκουριασμένα
θα πάρω κι άμα κινδυνέψω να πνιγώ
Κρίμα σε σένα
που τα `χεις όλα περασμένα ξεχασμένα
κι έχεις κυλίσει στο ποτάμι σαν νερό
Μέσα σε τρένα και βαπόρια
θα πνιγώ απ’ τη στεναχώρια
αν δε σε βρω

Τώρα που είδες και τ’ αστέρια πάνω σ’ άλλο ουρανό
να θυμάσαι που και που ποιος είμαι εγώ
Θα σε πετύχω κάποια μέρα που για άλλον θα πονάς
να σου μάθω ποιον αξίζει ν’ αγαπάς
αχ ν’ αγαπάς