Εμείς που δε χορτάσαμε τον πελαγίσιο αέρα
και ρίχναμε την άγκυρα μονάχα στα βαθιά,
με ξεβαμμένη απ`τους καιρούς την κόκκινη παντιέρα,
δειλά δειλά ζυγώνουμε και πιάνουμε στεριά.

Φανέλα κίτρινη φοράς κατάσαρκα και τρέμεις,
λόγια του Βούδα σέρνονται και κλώθουν στο μυαλό,
τον Νορβηγό που μάτωσες σε κάποιο μπαρ της Βρέμης,
θυμάσαι απόψε καθιστός στον έρημο γιαλό.

Αγάπη, φλόγα του Μαγιού, χέρι χλωμό, μαντίλι.
Σαν τις φελούκες διάβηκες στου ποταμού το ρέμα.
Χρόνια, καιροί, μα όνομα δεν ήρθε άλλο στα χείλη.
Χωρίς εσέ, μου φάνηκε, ήταν το διάβα ψέμα.

Ψυχορραγείς μα νείρεσαι γυναίκα και κρεβάτι.
Πνίγηκε ο φαροφύλακας απ`έξω απ`τη Νυρά.
Πάλι στο μπαρ της Μέριλιν μεθάς από γινάτι,
γαλάζια θάμπη γύρω σου και μάτια πονηρά.

Βίρα, πεθαίνω στο γιαλό, θέλω να ταξιδέψω.
Του γλάρου το φτερούγισμα στερνή φορά να δω.
Ψηλά απ`το ακρογέφυρο το κύμα ν`αγναντέψω,
στην πρώτη αγάπη όπως παλιά, ξανά να τραγουδώ.