Μικρά τα χέρια μου,
μεγάλα της γης τα κουπιά,
μια σκάλα πέτα μου
να`ρθω ουρανέ πιο κοντά.

Το φως ανήλικο
κι εγώ καλοπιάνω σκιές
και συνομήλικο
φθινόπωρο δίχως βροχές.

Όλα τα χρόνια μου
σκορπίσανε σαν το φτερό
κι ούτε ένα απ`τα πιόνια μου
δεν ήταν ποτέ τυχερό.

Μικρά τα μάτια μου
φαντάσματα η πόλη γεννά,
τα σκαλοπάτια μου
ποιο βήμα σκληρό κυβερνά.

Το ρεύμα αντίθετο,
στη μέση του δρόμου κι εγώ,
χωρίς επίθετο,
χωρίς ένα αστέρι οδηγό.