Φυσάει καταπέλαγα, χρυσό μου ταίρι, σ’ έλεγα
και κατά το περιγιάλι, ποιος σου πήρε το κεφάλι;

Ματάκια μου, μη χάνεσαι και μη μεγαλοπιάνεσαι,
κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρι.

Τη μάνα σου αποκοίμησε κι η αγάπη μ’ αποθύμησε,
βγάνουν οι στεριές αέρα, έβγα πες μου καλησπέρα.

Μοσχοβολά η πάστρα σου και λουλουδίζει η γλάστρα σου,
έβγα που σε περιμένει μια καρδούλα πονεμένη.