Σ`έρημο σπίτι μια γυναίκα
μ`αργό το βήμα σκεφτική
μες στα μεγάλα του δωμάτια
περιδιαβαίνει μοναχή.

Είναι η θλίψη που περνά
και κάθε βήμα της πονά.

Θα τριγυρνά και θα σωπαίνει
κάτω απ`του στήθους τη μεριά
ώσπου στο τέλος κουρασμένη
να ξαποστάσει στη γωνιά.

Είναι η θλίψη που περνά
μα την αφήνω κι ας πονά.

Και στη γωνιά μισοσβησμένη
με την ανάσα της βαριά
θαρρείς πως κάτι περιμένει
για να την πάρει μακριά

Με την χαρά θ`ανταμωθεί
και κάθε δάκρυ θα χαθεί...