Μικρή μου κάμαρη
και φως του Σαββατόβραδου
της μοναξιάς λευκός χρυσός.

Στρίβουν τα γέλια στις γωνιές
και στο παράθυρο
της γειτονιάς μου οι σκιές.

Κι είναι για μένα, όλα για μένα
τα άδεια σπίτια της χαράς τα λυπημένα.

Όλου του κόσμου η σιωπή
σ`ένα τετράγωνο
κι ο σκύλος που περιπολεί.

Κι όσο το βράδυ προχωρεί
γίνεται διάφανο
κι οι πέτρες παίρνουνε ζωή.