Έλα, συντροφιά μου, άσε τον ύπνο,
λύσε τους ιερούς ρυθμούς των ύμνων
που θρηνολογάς με θείο στόμα
τον καλό, τον πολυδάκρυτο Ίτυ σου,
όλο μοιρολόγια υγρά λαλώντας
με γλυκό πολύφθογγο λαρύγγι.

Καθάριος, μέσα απ`τα σγουρά
τα βάτα και τις φυλλωσιές
πάει ο αντίλαλος ψηλά
στου Δία τις άφθαρτες κορφές.

Τ`ακούει ο χρυσομάλλης Φοίβος
κι αντιλαλεί τους θρήνους σου
με λύρα ελεφαντόδετη.

Και πιάνουν οι θεοί χορούς
κι απ`αθανάτων στόματα
σ`όλον τον κόσμο απλώνεται
μακάρια αρμονία.