Σαν το ποτάμι το γοργό
τη μέρα ο χρόνος που κυλά
μα αφήνεται το δειλινό
κάμπος μ`ακίνητα φτερά.

Ο χρόνος είναι σαν νερό που ξεχειλίζει
όσο να πίνεις θα διψάς.

Μέσα στης μέρας τη φωτιά
ο χρόνος λιγοστεύει
μονάχα μες στη σκοτεινιά
το μπόι του θεριεύει.

Κι ανοίγουν πλώρη των ονείρων οι κουβέντες
στη νύχτα απλώνουνε πανιά.

Μεγάλες είναι οι στιγμές
τη νύχτα όταν φωτίζουν
μα σαν στη μέρα ξεχαστούν
μικραίνουν και σκορπίζουν.

Γι`αυτό το χρόνο μου χρωστώ
γι`αυτό όλο τρέχω
γι`αυτό δειλιάζω να δοθώ.
Αν είναι η αγάπη μοιρασμένη δεν αντέχω
κι όλη αν την έχω θα χαθώ.