Τα μάτια μου έγιναν δυο λίμνες που βουλιάζουν
χιλιάδες όνειρα που κάναμε μαζί.
Τα χέρια μου έγιναν δυο χέρια που αγκαλιάζουν
ό, τι για πάντα έχει φύγει και δε ζει.

Κι έγιν’ ο κόσμος μια παγίδα,
μ’ έκλεισε μέσα σαν πουλί.
Κι έγιν’ η αγάπη μου ρυτίδα,
μου χαρακώνει την ψυχή.

Τα μάτια μου έγιναν της μοναξιάς τα μάτια,
πάντα θλιμμένα, σιωπηλά να με κοιτούν.
Τα δάκρυα έγιναν της λύπης μονοπάτια
που μέσα ίσκιοι ξεχασμένοι περπατούν.

Κι έγιν’ ο κόσμος μια παγίδα,
μ’ έκλεισε μέσα σαν πουλί.
Κι έγιν’ η αγάπη μου ρυτίδα,
μου χαρακώνει την ψυχή.