Σαράντα χρόνια θάλασσα
στα πλάτη σου παλεύω
κι αν ξεμπαρκάρω μια φορά
φεύγει το γέλιο κι η χαρά
και πάλι σε γυρεύω.

Θάλασσα τι μου`χεις κάνει
κι όταν πιάσουμε λιμάνι,
βιάζομαι να πέσω πάλι
στη γαλάζια σου αγκάλη.

Δεν είν`το βιός που κέρδισα,
δεν είναι το καράβι.
Όσοι στ`αλάτι σου ψηθούν,
σαν κολασμένοι σε ποθούν,
δικοί σου είναι σκλάβοι.

Θάλασσα τι μου`χεις κάνει...

Καντίλια ανάβει η μάνα μου,
μα εγώ τι να τα κάνω.
Να σ`αποφύγω δεν μπορώ
και να`ρθει η ώρα καρτερώ
κοντά σου να πεθάνω.

Θάλασσα τι μου`χεις κάνει...