Ο χρόνος παίζει παιχνίδια πονηρά
τ`αέναο στο νερό, το μάταιο στο χώμα
κι εγώ ψάχνω για στολίδια και φυλαχτά
να σώσω ένα Θεό, που δε διαθέτει στόμα
να μη μου λέει λόγια, λόγια φτηνά.

Ο κόσμος που σε κοιτάζει νοσηρά
ο φόβος του προδομένου, που βιάζεται να προδώσει.
Ο φόνος που σχεδιάζει νοερά
η δόξα του πληγωμένου το σύμπαν θε να σαρώσει
και σπαταλάει χρόνια, χρόνια πολλά.

Κάποιος μας βλέπει στα κρυφά
κι ειρωνικά γελάει...
κάποιος που ξέρει μυστικά
μα δεν τα μαρτυράει...

Ο χρόνος παίζει παιχνίδια πονηρά
τ`αέναο στο νερό, το μάταιο στο χώμα
κι εσύ ψάχνεις για αντικλείδια τυχερά
ρωτάς γιατί είσαι εδώ, με πρόσωπο, με σώμα
κι όλο ακούς λόγια, λόγια.

Κάποιος μας βλέπει στα κρυφά
κι ειρωνικά γελάει...
κάποιος που ξέρει μυστικά
μα δεν τα μαρτυράει...