Ταξιδεύει το τρένο
σαν χωριό φωτισμένο
και πάει.
Δυο κορμιά στην κουκέτα
και χωράει κουβέρτα
στο πλάι.

Να με παίρνεις ταξίδια συχνά
στο ζεστό της καρδιάς σου βαγόνι.
Η ζωή σαν ταχεία περνά.
Πριν να πεις "καλημέρα" νυχτώνει.
Νυχτώνει.

Έξω βλέπω τα δάση,
τη ζωή που ’χω χάσει,
και πάμε.
Μια σταλίτσα είναι η θέση,
δυο κι ο πόθος στη μέση,
χωράμε.

Να με παίρνεις ταξίδια συχνά
στο ζεστό της καρδιάς σου βαγόνι.
Η ζωή σαν ταχεία περνά.
Πριν να πεις "καλημέρα" νυχτώνει.
Νυχτώνει.