Ο δικός μας χωρισμός μια απέραντη ερημιά,
στην ψυχή μου σαν λυγμός, στο κορμί μου κεραυνός,
πέφτει πάλι η μοναξιά,
ένα σπίτι αδειανό μου ματώνει την καρδιά,
θέλω τόσο να σε δω, πίνω για να ξεχαστώ,
να μη βλέπω καθαρά.

Αγαπάω και πονάω που δεν είσαι πια εδώ,
τι δε θα `δινα κι απόψε λίγο να σε ξαναδώ,
αγαπάω και πονάω, σαν τραγούδι θα στο πω,
να τ’ ακούσεις και να νιώσεις το παράπονο που ζω.

Είναι η μέρα σκοτεινή, ξημερώνει σαν εχθρός,
μοιάζει μέσα στη σιωπή μια κρυμμένη απειλή,
ο ίδιος μου ο εαυτός,
κι είμαι πάλι μια φωνή που δεν άκουσε κανείς,
η ζωή μου έχει χαθεί σ’ ένα έρημο νησί,
κάποιας άγονης γραμμής.

Αγαπάω και πονάω που δεν είσαι πια εδώ,
τι δε θα `δινα κι απόψε λίγο να σε ξαναδώ,
αγαπάω και πονάω, σαν τραγούδι θα στο πω,
να τ’ ακούσεις και να νιώσεις το παράπονο που ζω.