Η Άννα που αγάπησε πολύ τους ποιητές
και τόσο ελαχτάρησε τα μακρινά ταξίδια
τους τόπους που ονειρεύτηκε δε γνώρισε ποτές
ξέμεινε μέσα στο σταθμό μονάχη ‘κεί στα ίδια

Χαράματα φτερούγιζε τα χέρια σαν πουλί
τα μάτια της τρυπούσανε σκουριά και λαμαρίνες
μια νύχτα μόνη έλεγε “θα ανοίξω το κελί
και θα χαθώ σαν όνειρο μακριά στις Φιλιππίνες”

Αχ η ζωή, αχ η ζωή

Μεσάνυχτα ανέβαινε στη ράμπα επισκευών
και βρίζοντας ξερόπινε κονιάκ με ένα παγούρι
πάντα στιχάκια έλεγε αγνώστων ποιητών
και ένα δίστιχο παλιό πικρό της Πολυδούρη

Μα ένα βράδυ πέρασα κι εγώ απ’ το σταθμό
με κάτι ποιήματα παλιά στην τσέπη φυλαγμένα
πέντε έξι ψιθυρίσανε πως πήγε στο καλό
η Άννα που αγάπησε τόσο πολύ τα τρένα

Αχ η ζωή, αχ η ζωή
Αχ η ζωή, αχ η ζωή