Ξεθωριάζουνε τα χρώματα της μέρας
μόνη συντροφιά μου ο αέρας
και καθώς η νύχτα φτάνει
με τρομάζει τίποτα πια τώρα δεν αλλάζει

Σ’ έχω δίπλα μου μονάχα με τη σκέψη
σ’ ό,τι πίστεψα κι είχα λατρέψει
μαγικό κλειδί ν’ ανοίξεις τα όνειρά μου
να βρω τα χαμένα τα φτερά μου

Βραδινό σινιάλο έρημου φάρου
Σε ζητώ στην καύτρα του τσιγάρου
Απ’ τα χείλη σου να κρέμομαι μ’ αφήνεις
Κι ύστερα μεμιάς την πόρτα κλείνεις

Μια γεννιέμαι, δύο ζω και τρεις πεθαίνω
αδιάφορα η μοίρα μου σφυρίζει
του ολέθρου μου τη σκάλα κατεβαίνω
κατεβαίνει κι η μισή σου μέρα αγγίζει

Δραπετεύουν οι ελπίδες μου το σκάνε
έχουν κουραστεί να τριγυρνάνε
κι εγώ βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα
ζώντας μεσ’ στην άνοιξη χειμώνα

Βραδινό σινιάλο έρημου φάρου
Σε ζητώ στην καύτρα του τσιγάρου
Απ’ τα χείλη σου να κρέμομαι μ’ αφήνεις
Κι ύστερα μεμιάς την πόρτα κλείνεις.
του ολέθρου μου τη σκάλα κατεβαίνω
κατεβαίνει κι η μισή σου μέρα αγγίζει

Δραπετεύουν οι ελπίδες μου το σκάνε
έχουν κουραστεί να τριγυρνάνε
κι εγώ βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα
ζώντας μεσ’ στην άνοιξη χειμώνα

Βραδινό σινιάλο έρημου φάρου

Σε ζητώ στην καύτρα του τσιγάρου

Απ’ τα χείλη σου να κρέμομαι μ’ αφήνεις

Κι ύστερα μεμιάς την πόρτα κλείνεις