Η μικρούλα Βίκυ πάντα έτρωγε φρίκη
σαν έμενε μοναχή
Φοβόταν τους καθρέφτες, τα είδωλα, οι ψεύτες
της στήσανε μια φυλακή
το ντύσιμο στη τρίχα, τα λούσα και τα σπίτια
οι γόβες της μικροί θεοί
μα το μυαλό στην ψύξη, καλύτερα είναι έτσι
που να το κουβαλάς μαζί

Θα βρω, θα βρω, θα βρω εκείνο που ζητώ
μπορώ, μπορώ, μπορώ απ’ τη στάχτη μου να γεννηθώ

Είχε και τον δικό της να στέκει στο πλευρό της
μα δε του ήταν αρκετή
το έβρισκε αστείο να σκέφτεται για δύο
και να κρατάει επαφή
Οι δυο τους ενωθήκαν και αιώνια ορκιστήκαν
πως θα κρατήσουν τον χορό
λατρεύαν ό,τι αστράφτει, πηγαίνανε σε πάρτι
μιλούσανε για τον καιρό

Θα βρω, θα βρω, θα βρω εκείνο που ζητώ
μπορώ, μπορώ, μπορώ απ’ τη στάχτη μου να γεννηθώ

Ο χρόνος τους κυλούσε, η Βίκυ όμως γελούσε
όταν αυτός είχε δουλειά
γι αυτό μια μέρα του `πε,
μωρό μου θα σ’ αφήσω
για να βρω μια ζεστή καρδιά

Θα βρω, θα βρω, θα βρω εκείνο που ζητώ
μπορώ, μπορώ, μπορώ απ’ τη στάχτη μου να γεννηθώ