Μαύρα τα κύματα κι αφρός και γλάροι δυο στην πρύμνη.
Καιρός χωρίς χαμόγελο, ψυχές χωρίς γαλήνη...
Μελαχρινή αχνοφεγγιά στου ναυτικού τη μνήμη
γκρίζα φωτογραφία:
γυναίκα χαμογελαστή, γλυκιά παρηγοριά στα κρύα βράδια,
γεμίζει την καρδιά, η καμπίνα όμως ειν’ άδεια…

Καίει το λάδι της ψυχής στου πλοίου τα καζάνια.
Σκουριά, αρμύρα, μοναξιά, καημός και περηφάνια.
Τα κύματα σε σπρώχνουνε σε γνώριμα λιμάνια,
μα ειν’ η καρδιά στον Πειραιά…
Και το φιλί του χωρισμού, πικρή στα χείλη γεύση έχει αφήσει...
Το πλένεις με πιοτό, μα αυτό δε λέει να σβήσει!