Πάρε με νύχτα πάρε με στη σκοτεινή σου αγκάλη,
μήπως ξεφύγω του σεβντά που μ’ έχει πιάσει πάλι.

Εμπήκε πάλι η άνοιξη μα ίντα πως εμπήκε,
πάλι στση μαύρης μοναξάς την αγκαλιά με βρήκε.

Κείνη η φωθιά που μ’ άναψες ακριβοθυγατέρα
ανάφτει και λαβουρδανά* μέρα με την ημέρα.

Πού ‘ν’ οι καλοσυνάδες σου, πού ‘ν’ οι χαιρετισμοί σου
και τα σφιχταγκαλιάσματα που ‘κανα στο κορμί σου;

Σαν οργισμένος άνεμος εμπήκες στη ζωή μου
κι έσπασες τα κλωνάρια μου, καυχήσου το μικρή μου.

Όση χολή με πότισες να γίνει θα πασκίσω
ζάχαρη στα χειλάκια σου και μέλι θυμαρίσο.