Τα μάτια σου αρχόντισσα
καράβια που τα στόλιζαν
βυζαντινές κυράδες
σε λέγαν Βάσω ή Αϊσέ
μα σε φωνάζαν Τζεμιλέ
στους φραγκομαχαλάδες

είχες τα κάλλη σου προικιά
και τα όνειρά σου τα ακριβά
είχες για φιλενάδες
τα χάδια σου και τα φιλιά
μεσ’ τα στενά του Γαλατά
έλιωναν σαν νιφάδες

με τα πανιά σου τ’ ανοιχτά
πότε σε ήσυχα νερά
πότε σε συμπληγάδες
καράβι στα όνειρά γυρνάς
και λαβωμένη να ξυπνάς
σε έρημους ταρσανάδες

στον κόσμο τον μυστήριο
κορμί θυσιαστήριο
κι αγάπη δεκανίκι
η Βάσω απ’ τον παλιό τσεσμέ
που τη φώναζαν Τζεμιλέ
τώρα στη Σαλονίκη

έχει ταρίφα στο φιλί
ψυχή που λιώνει σαν κερί
κι ανάσες δυο αράδες
ντυμένη στ’ όνειρο καημέ
σαν Αϊσέ σαν Τζεμιλέ
σε γύφτικους οντάδες