Λοιπόν, τέλος.

Κάπως αλλιώς το είχα φανταστεί.
Κάτι σαν βάλσαμο μετά από προσευχή,
ή έστω σαν λυτρωτικό χορό οργιαστικής, πανσέληνης νύχτας.
Σ`έψαξα σε κάθε χαρακιά του φανταστικού βινύλιου που είχα φτιάξει για σένα.
Ανελέητες λέιζερ έσβησαν τα ίχνη σου από παντού.
Έφτασα στο 65ο λεπτό.Τα γύρισα όλα ανάποδα.Και πάλι απ`την αρχή.Όλα.
Σε μια απεγνωσμένη στροφή άνοιξε η τηλεόραση
κι ένα βίαιο σύμπαν στήθηκε ανάμεσά μας.
Δυνάμεις καταστολής όρμησαν στο σπίτι μου, λεηλάτησαν το οπλοστάσιό μου.

Μένω δίχως λέξεις

Και μετά μια βουτιά στο γκρεμό. Από αγάπη

Σ`ελευθερώνω εξαθλιωμένο μου περιστέρι.Σε δίνω πίσω στον κόσμο.
Την άλλη φορά που θα συναντηθούμε φρόντισε τουλάχιστον να μεταμορφωθείς σε γεράκι.
Μήπως και καταφέρεις τελικά, να ξεγελάσεις τον δήμιό σου.

Υ.Γ. Κλείνω την πόρτα πίσω μου.Βγαίνω στην Εθνική.
Στο καμιόνι μπροστά μου αμνοί και ερίφια.
Το βλέμμα μου δεν αντέχει το δικό τους.
Αυτή την ντροπή δε θα τη συγχωρήσω ποτέ σε κανέναν.
Περιμένω το βράδυ’ απόψε έχουμε νέα σελήνη.
Μου μένει ακόμα ο έναστρος ουρανός.
Εσένα ευτυχώς θα σε σκεπάσει η νύχτα.