Πάνω στα τζάμια η βροχή
του ουρανού τα δάκρυα
Πόνος λυγμός και ενοχή
του χωρισμού τα λάφυρα

Κι ουράνιο τόξο που να βρω για να σε δω
κι απ’ τον καημό να λυτρωθώ

Η άνοιξη δε μένει πια εδώ
το άδικο βαραίνει και τους δυο
Τα όνειρα που χτίσαμε
γυαλιά που τα πατήσαμε
κι ανοίξαμε πληγές στον ουρανό

Η άνοιξη δε μένει πια εδώ
στο γκρίζο του χειμώνα θα σε βρω
Κι αυτά που μας ενώσανε
σαν ρούχα που παλιώσανε
και μείναν πεταμένα στο σωρό

Η άνοιξη δε μένει πια εδώ..

Πάνω στο δέρμα μια πληγή
της μοναξιάς το παίδεμα
Μια λευτεριά στη φυλακή
ειν’ της ψυχής το μπέρδεμα

Κι ουράνιο τόξο που να βρω για να σε δω
κι απ’ τον καημό να λυτρωθώ