Το ταξίδι μου απόψε μεσ’ την έρημη πόλη
σταυροδρόμια οι αγάπες κι απομείναμε μόνοι
σαν πληγή στο σκοτάδι τ’ όνειρό μου ματώνει
στη δική σου τη νύχτα η δική μου ανταμώνει
μα αυτό που μας χώρισε αυτό μας ενώνει
μεσ’ το ίδιο τρενάκι ταξιδεύουμε μόνοι

αχ καρδιά μου πως τρέχεις στους αέρινους δρόμους
κουβαλάς τα φτερά σου σε δυο χάρτινους ώμους
σαν παιδί σ’ αγκαλιάζω και στη νύχτα βουλιάζω
μεσ’ την έρημη πόλη ξεχαστήκαμε μόνοι

μια ανάσα πνιχτή που μου καίει τα στήθια
κάποια ανάγκη κρυφή και παλιά μου συνήθεια
σαν παιδί με μαλώνει μου ζητάει την αλήθεια
για αγάπες που αντέχουν σαν παλιά παραμύθια
μα η μέρα φωτιά και το όνειρο λιώνει
μεσ’ την έρημη πόλη που χαθήκαμε μόνοι

αχ καρδιά μου πως τρέχεις στους αέρινους δρόμους
κουβαλάς τα φτερά σου σε δυο χάρτινους ώμους
σαν παιδί σ’ αγκαλιάζω και στη νύχτα βουλιάζω
μεσ’ το ίδιο βαγόνι ταξιδεύουμε μόνοι