Μ’ έπνιγε μια στεναχώρια μέσα μου από καιρό
κι έβλεπα μες στη μορφή σου το μεγάλο χωρισμό.
Άφησα και τις αγάπες, άφησα και τα φιλιά
κι έφυγα απ’ τη ζωή σου με βαριά καρδιά.

Κάτι μέσα μου πεθαίνει κι όμως επιζώ
πάντοτε σε κάθε χωρισμό.

Κι είμαι ακόμα εδώ
με το πουκάμισο ανοιχτό,
παίρνω το ρίσκο να σταθώ
στο πιο μεγάλο χωρισμό.

Κι όμως επιζώ
με κάποιο τρόπο μαγικό
πάντα σε κάθε χωρισμό,
λέω «πεθαίνω»,
μα στο τέλος επιζώ.

Μη ρωτάς πώς τα περνάω, πού κοιμάμαι και πώς ζω,
συνεχίζω να υπάρχω και μετά το χωρισμό.
Έκλεισα και τη καρδιά μου και δε σε χωράει πια,
έκλεισα με την αγάπη γι’ άλλη μια φορά.

Κάτι μέσα μου πεθαίνει κι όμως επιζώ
πάντοτε σε κάθε χωρισμό.

Κι είμαι ακόμα εδώ
με το πουκάμισο ανοιχτό,
παίρνω το ρίσκο να σταθώ
στο πιο μεγάλο χωρισμό.

Κι όμως επιζώ
με κάποιο τρόπο μαγικό
πάντα σε κάθε χωρισμό,
λέω «πεθαίνω»,
μα στο τέλος επιζώ.