Στραγγάλισε τις νύχτες που μυρίζουν γαλήνη
Σπάσε τις πόρτες όλες, τρέξε μακριά
Κι αν ξημερώσεις στο σφαγείο της μνήμης
κέρνα τους δαίμονες που σου τρώνε την καρδιά

Βυθίσου μέσα στα βρόμικα νερά της οδύνης
Γλείψε τις ρόδινες πληγές της χαράς
Αγκάλιασε ένα ξόανο που μόνο του πίνει
Μάζεψε αστρόσκονη απ’ τα γένια του Μαρξ

Αγάπησε κάτι αληθινό που ν’ αξίζει,
τη λάμψη μιας απελπισμένης τροχιάς
μια καταιγίδα που στα δυο σε σκίζει
το δηλητήριο μιας γυναίκας οχιά

Σ’ αυτήν την πονεμένη γη που βαδίζεις
ανέστιος, μόνος δίχως ελπίδα καμιά
γίνε παλμός κάποιας γιορτής που αρχίζει
και σπείρε τους εφιάλτες μιας χαμένης γενιάς

Τώρα που τίποτα δεν έχει απομείνει
μένει να βρούμε τη ζωή μας ξανά
Έλα να στήσουμε ένα ωραίο πανηγύρι
πάνω από την άβυσσο που χάσκει για μας