Να ’χα φτερά να πέτουνα* σ’ άγνωστα ξένα μέρη,
εκειά* που πάνε τα πουλιά που μείναν δίχως ταίρι.

Ψηλά στ’ αστέρια θ’ ανεβώ στα σύννεφα πιο πάνω,
να μη γατέχει άθρωπος πού είμαι κι ίντα κάνω.