Έχω πάρει φωτιά, είμαι μια πυρκαγιά
κι όμως μέσα μου έρχεται μπόρα.
Δε με βλέπει κανείς, περπατώ σαν ληστής
σπάν` τα φρένα μου στην κατηφόρα.

Έχω μια αγκαλιά τα σαράντα χτυπά
και δε θέλει ποτέ να`ναι άδεια.
Κι έχω ένα μυαλό που`ναι δύο χρονών
ποιος αντέχει μονάχος τα βράδια;

Μη φοβηθείς μαζί μου να `ρθεις.
Ποιους όρκους δε σου `δωσα πάλι;
Είναι γραφτό και μην κλαις γι`αυτό,
οι αγάπες δεν είναι απ`ατσάλι...

Δεν αντέχω το φως, τα γιατί και τα πώς,
δε γουστάρω αγάπες με δόσεις.
Μη ρωτάς το γιατί, το καμένο χαρτί
αν το τράβηξες, θα το πληρώσεις.

Μ`έχουν κόψει στα δυο και περνώ τον καιρό
που κομμάτια έγινε χίλια.
Δεν ζητώ γιατρειά, δε θυμάμαι πολλά
μα θυμάμαι τα δυο σου τα χείλια.

Μη φοβηθείς μαζί μου να `ρθεις.
Ποιους όρκους δε σου `δωσα πάλι;
Είναι γραφτό και μην κλαις γι`αυτό,
οι αγάπες δεν είναι απ`ατσάλι...