Δε σε σκεπάζει εσένα γης
Με όπλα δεν τρυπιέσαι
Στ’ αστρα ελευθερώνεσαι
Στο σύμπαν κατοικιέσαι

Ψυχή σε συλλογίζομαι
Δεν τρέμω μην ποθάνω
Γιατί ζωή δεν είναι δω
Κι ο θάνατος απάνω

Οι πύργοι τους χαθήκανε
Άμμο στην απαλάμη
Κρυμμένος στέκει ο λέοντας
Σ’ ενός λαγού θαλάμι

Τη λύρα μου ζητήσανε
Δυο έμορφοι αγγέλοι
Αυτός π’ αρτίζει το νερό
Κι αυτός που εδάκρυε μέλι

Μια κοντηλιά τους ο καθείς
Κι έχασε το σκαρί της
Κι απέ σβήστηκαν οι χορδές
Κι απέ ’παιζε η ψυχή της