Αχ πουλάκια μην το πείτε
έρμαιο είναι η ψυχή
κι η τύψη προσποιείται
στην πέτρα ανθίζει το κλαρί
να ξεμυτάει η αλήθεια
από καημού χωματερή
σαν πρόσωπο χωρίς ψιμύθια.

Τα ήπια με τ`αγόρια
που στραγγίξαν του τρελού την παρηγόρια
του Μάη πρώτη μέρα
κι άρπαξέ με πάλι αέρα να φιλιώνω στο χαμό
να πίνω με τ`αγόρια που στεφάνι φόρεσαν
την κατηγόρια
ανάθεμα την ώρα
που με παίρνεις κατηφόρα και μισώ τον λυτρωμό.

Αχ χαμομορφιές μην κλαίτε
άγουρη τρώγεται η ζωή
κι ο ουρανός ξεχνιέται
δίνει το μέλλον δανικά
μα ποιος τα ξεχρεώνει
αν δεν ξοδεύεις φονικά
σε βλέπει ο καιρός για πιόνι.