Μόνη, πάλι μόνη
τάχα λέω το φέρσιμό σου με πληγώνει

Αφού το ξέρω, το ξέρω
πόσο μ’ αρέσει, να μ’ αρέσει να υποφέρω

Παίζω με τον πόνο
και μετά κάνω πως τάχα μετανιώνω

Δε φταίνε οι άλλοι που ίσως κλαίω
και δυστυχώς η αλήθεια είναι αυτή που λέω

Θέλω εγώ
δεν εξηγείται αλλιώς παρά πως θέλω εγώ
να υποφέρω
Και γι’ αυτό
ούτε εσύ μου φταις ούτε οι άλλοι, φταίω εγώ
τώρα το ξέρω

Δε ρωτώ
ούτε τολμάω να ρωτήσω τι είναι αυτό
που μου συμβαίνει
Καθετί
που μου μου ομορφαίνει τη ζωή
να θέλω πάντα να πεθαίνει

Μόνη, πάλι μόνη
πως μου αρέσει αυτή η φράση, πάλι μόνη