Αν είχα μια ατσαλένια καρδιά
ένα στήθος γεμάτο με οξυγόνο.
Αν είχα μια παιδική ανεμελιά
στη ζωή μου ούτε έναν πόνο.

Αν είχα μια ανοιχτή αγκαλιά,
μια ζήλια δίχως φθόνο.
Αν είχα μια δικιά μου ερημιά
να μην ακούει σε νόμο.

Αν είχα δύναμη να πω
αληθινά τραγούδια.
Αν είχα στίχους να τους πιω
και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια.

Τότε θα ’ρχόμουνα γυμνός
αγνός, καθάριος, φως μου
και θα ξανάρχιζα απ’ αρχής
τον τόσο λάθος βίο μου.
Τότε σαν σπόρος μες στη γη
θα φύτρωνα στο χιόνι,
το αγκάθι ανθός θα γίνονταν
για να μη σε πληγώνει.