Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
παίρνει μορφή η άδεια μου
ζωή και μοιάζει πλοίο.

Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
σφυρίζει στα σκοτάδια μου
κάποιο στερνό αντίο.

Κι ειν’ η νύχτα ατέλειωτη
κι ειν’ η καρδιά χειμώνας.
Μνήμη βαριά κι ανέρωτη
σα θλιβερός στρατώνας
βραδάκι δίχως έξοδο
που ειν’ οι στιγμές αιώνας…

Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
πολύτιμα πετράδια μου
φεγγίζουν κάποια μάτια.

Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
φωτίζουν τα σκοτάδια μου
και γίνομαι κομμάτια.

Κι ειν’ η νύχτα ατέλειωτη
κι ειν’ η καρδιά χειμώνας.
Μνήμη βαριά κι ανέρωτη
σα θλιβερός στρατώνας
βραδάκι δίχως έξοδο
που ειν’ οι στιγμές αιώνας…