Στάλα στάλα, στάλα στάλα
πέφτει απόψε η βροχή,
θα `θελα να `ρθώ στο σπίτι,
μα να είσαι μοναχή,
μια βαριά μελαγχολία μου
σκεπάζει την ψυχή.

Θά `ρθω και δε θα φύγω πια
απ’ τη δική σου αγκαλιά.

Ένα ένα, ένα ένα ξαναφέρνω
στο μυαλό τις στιγμές
που `χαμέ ζήσει με τον έρωτα
κι οι δυο, τα ωραία μας τα βράδια
να ξεχάσω δεν μπορώ.

Θά `ρθω και δε θα φύγω πια
απ’ τη δική σον αγκαλιά.

Στάλα στάλα, στάλα στάλα
μες στ’ αυλάκι το νερό,
δεν μπορώ άλλο να ζήσω
και θα έρθω να σε βρω,
τα φιλιά στην αγκαλιά σου
και τα χάδια να χαρώ.