Έτσι όπως το ένα πάνω στ`άλλο ταιριασμένα
τα ξύλα καίνε στης φωτιάς τη ράχη
από το χέρι που τ`απόθεσ`ένα ένα
μια κίνηση η στάση του σαν να`χει.
Κι όπως κοιτάζω αργά τη φλόγα που φυτρώνει
σαν τον κισσό τους κλώνους να κυκλώνει
κάτι στην όψη της ζωντάνεψε και μοιάζει
με βλέμμα αγαπημένο που κοιτάζει.

Δέντρα που μ`απλωμένα τα κλαδιά ποθήσαν
του ήλιου όλο το φως μα δεν το κλείσαν
στο τζάκι τώρα καθώς είναι στοιβαγμένα
γυρεύουν πάλι με το φως να γίνουν ένα.
Στ`αντάμωμα της λάμψης ξαναμμένα
και λόγια ακόμα που`ναι φυλαγμένα
μες στη στοργή της ζέστης ξεθαρρεύουν
ξαναμιλούν σ`αυτούς που τα γυρεύουν.