άδειες νύχτες πέρασαν σαν όνειρο
ίσως να ’ναι έτσι προτιμότερο
μόνη μου μιλάω το ξημέρωμα
δεν αντέχω πια τη μοναξιά

τι να κάνω για να ζήσω
δεν υπάρχω αν δε με θες
κάνε κάτι για να κλείσω
τις ατέλειωτες πληγές

άδειες μέρες ήρθαν μα δε στάθηκαν
οι κρυφές μου ελπίδες όλες χάθηκαν
ζω με αναμνήσεις και με ψέματα
δεν αντέχω πια τη μοναξιά