Η μέρα μου, μια πονηρή παγίδα
που έστησα για μένα
οι ώρες μου, μια ψεύτικη κουκκίδα
στου χρόνου τα βιασμένα.

Κι είναι ο ίδιος ο Θεός που μ`αρρωσταίνει
αυτός που πνίγει όποιον ανασαίνει...

Αόρατοι οι τρομεροί εχθροί μου
και ξέρουν να με βρίσκουν
αδίστακτοι μυριάδες όμοιοί μου
το αύριο ξεσκίζουν.

Κι είναι ο ίδιος ο Θεός που μ`αρρωσταίνει
αυτός που καταριέται και χωλαίνει...

Με λένε άνθρωπο
ζώον ευφυές
πολεμοχαίρομαι
και σκορπώ φωτιές.

Στις φλέβες μου κυλάνε αμαρτίες
παρέα για τη νύχτα
στις λέξεις μου ξυπνάνε ιστορίες
με φόντο την ασχήμια.

Κι είναι ο ίδιος ο Θεός που μ`αρρωσταίνει
αυτός που θέλει την ψυχή κομμένη...