Κάθε βράδυ στις ταβέρνες, πίνω και μεθώ
που με δίκασε η τύχη, να ξενιτευτώ
και το ρίχνω στο κρασάκι, να μου φύγει το μεράκι
τους καημούς μου και τις πίκρες, π’ έχω να ξεχνώ.

Μες στην ξενιτειά γυρίζω
αχ λυπούμαι και δακρύζω
πως να βγει απ’ την καρδιά μου
π’ έχω χάσει τη φωλιά μου, πα να τρελαθώ

Έτσι το `θελε η τύχη, να ξενιτευτώ
κι όλα να τα υποφέρω, ήτανε γραφτό
Δεν μπορώ να ησυχάσω, το μυαλό μου πα να χάσω
τους γονείς μου την πατρίδα, αχ σαν θυμηθώ.

Μάνα μου γλυκιά μανούλα
δε σε βγάζω απ’την καρδούλα
αχ πονώ σαν σε θυμούμαι
και το ρίχνω το καημένο όλο στο πιοτό.